*

derin olmalı bakışlar,

nefes almayı unutturmalı!

kalp

çatlaklarımdan sızıyor gözyaşlarım

 yağmuru yağıyor olmalı kalbimin

* fotoğraf, onur pehlivan

görüşürüz

kuzucuğum uyanmasın diye sessizce hazırlanıyordum işe gitmek üzere. öyle güzel uyuyor ki kıyamadım öpmeye ama onu öpmeden de evden çıkmak istemiyordum.

kreş için çantasını ve giysilerini hazırlamak için odadan çıkıp döndüğümde yatağın ayak ucunda oturmuş beni bekleyen oğlumu buldum. ''anne'' dedi sessizce. onu öpüp koklayacağım için çok sevindim. yumuldum mis kokan pembe gül kokulu oğluma.

mağlup

içimi; döke döke

cümleleri; kazıya kazıya

susarım ben

dudaklarım; 

en harlı ateşle mühür 

kalbimin dinmez çığlıkları,

dinmez fırtınası!

bir avuç kalpte kaç cephenin savaşı

kalpte; 

mağlup savaşlar

gözde; 

yağmura karışan yaşlar

* fotoğraf tabi ki de onur pehlivan! kraliçeden minnetle..

dip

kendimleyim; 

basamaklarını bir çıkıyor

çok kere iniyorum ikişer ikişer kendimin.

derinliklerime bakınca

huzurlu bir yalnızlık, hazine gibi

korkuyorum gerçi

ürpertinin kışkırtıcı cesareti

kaç kızım, uzaklaş!

hiç olur mu?!

akıllanmam ben,

ders almam.

acıta acıta

kanata kanata 

öğrenirim.

geç kalmışlığın

çok geç farkına varmışlığın..

vazgeçer miyim?

pes etmeyi bilir miyim...?

.

.

bekler,

 dolanır ama

cumburlop atlarım en derinlerine kendimin

belki boğulurum

belki de 

gelir biri kurtarır.!?.....

belki de!

usul

kalbime sakladım kendimi

üzerinden kilitledim

usulca at kalbim

kimse bulamasın burada, sakla beni

ritmin ninnim olsun

bırak uyuyayım

ağıt

 kalbim ağıt yaķıyor,

zarif vedalarına!

göreceli

belki bir gün

elbet bir gün

işte o gün!

düğüm

keşkesiz bir yarım kalmışlık var mı 

şu hayatta?

çayında keşkeyi yudumlamadan..

gözlerin keşkesiz dalabilir mi 

o gizlenmek istediğin uzak noktaya?

buğulanmadan gözlerin keşkesiz dinleyebilir misin 

sözlerine sığındığın şarkıları?

keşkesiz olsun dedikçe 

keşkelere dolanıp 

keşkeler ile düğüm olmak!  

sol

 bedenimin solu

yatağın sol tarafı

sol yanım

dün gece, sağ kolumda yatan umut yoktu

nasıl bir özgürlüktü

sola dönmek

sağ tarafım ise büyük bir boşluk!

bebeem

 18 haziran; umut'un ilk ''anne'' dediği gün.

mutluluktan havaya uçtuğum gün!

kişisel tarihimin en önemli ikinci günü..

umut artık bana; ''bebeğim'' şımarınca ''bebeeem'', ''şekerparem, bitanem'' diyor.

eriyor, eriyor kimi zaman atom parçacıklarına ayrılıyorum.

düşlerimi durduramıyorum.

ilkokul çağında bir kahvaltı masasında; 18 haziran'da ''bugün bana ilk anne dediğin gündü'' dediğimdeki halini, yüzünü, saçlarını, gülüşünü.. 

ortaokul döneminde bilgisayarda oyun oynarken; ona sarılıp; 'bugün bana ilk anne dediğin gündü'' dediğimdeki halini, yüzünü, saçlarını, gülüşünü.. 

lisede arkadaşları ile buluşmak için hazırlanırken; karşısına dikilip 'bugün bana ilk anne dediğin gündü'' dediğimdeki halini, yüzünü, saçlarını, gülüşünü..

üniversitede final zamanıdır haziran. ders temposunun arasında bir şişe bira açıp 'bugün bana ilk anne dediğin gündü'' dediğimdeki halini, yüzünü, saçlarını, gülüşünü..

bana bu günleri göster sevgili yaratıcı.

yorgun

''yorgunum'' 

diyemeyecek kadar yorgunum.

yorgunluklarımı konuşmak istemeyecek kadar; başkalarının bu yorgun düşmüş hallerimi anlamasını beklemeyecek kadar durgunum.

yorgunlukları bastıran kahkalar,

yorgunlukları yok sayan sözcükler,

yorgun değilmiş gibi dik duruşlar,

aşkla yoğrulmuş yorgun bakışlar..