saatlerce odunun alev alışını, kıvılcım saçışını izledim. zamanın çok ağır işlediğini hissetim. yanılsama olsa bile hoşuma gitti bu duygu.
bi süreliğine kayboluş...
bir nefes nargile dumanı, bir nefes iç çekiş.
kendimi hayatın neresine koymalıyım? bilemedim.
kötü haberler alıyorum, ard arda.. omuzlarım düşüyor. üzülüyorum. neresinden tutmalıyım ki acının, hasarı en aza indirgeyebileyim? korkuyorum; çaresizlikten ve çare olamamaktan. yine ürperdi içim.
mutluluklarına tanık olduğum insanları üzgün görmeye alışamıyorum, telaşlanıyorum. kederi bazı arkadaşlarıma hiç yakıştıramıyorum. tabi hayat denilen bu koca hengamede benim yakıştırmalarımın hiçbir önemi olmadığının bilincindeyim!
her nefeste sabır..