ankara.. beğendik yokuşu..
akşam üzeri hava tabiki yine puslu.. bazı ev ve iş yerlerinin sarı ışıkları tek tek yanarken memleket özlemini sohbetle bastırıyoruz. anın en tatlı yanı hafifçe yaklaşan öğütülmüş kahve kokusu.
beğendik'de başlıyoruz dolaşmaya; kimlerin kulakları çınlamıyor ki.. derken diyor ki ''en büyük hayalim eşim ve çocuğumla market alışveriş arabası ile dolaşmak'' şaşırıyorum bu kadar mütevazi en büyük hayal olur hiç diye! oysa kendi en büyük hayalimi hatırlamıyorum bile..
aradan yıllar geçti..
yer ödemiş 3 m migros ben ve o ve de oğlumuz umut ile market arabası ile dolaşıyoruz.. aklıma geldi ''en büyük hayalini hatırlıyor musun?'' dedim. alnımdan öptü. ''işte şimdi yaptığımız'' dedi.
aslında ben onun en büyük hayaliymişim..
kutlu olsun 4. yılımız..
