dip

kendimleyim; 

basamaklarını bir çıkıyor

çok kere iniyorum ikişer ikişer kendimin.

derinliklerime bakınca

huzurlu bir yalnızlık, hazine gibi

korkuyorum gerçi

ürpertinin kışkırtıcı cesareti

kaç kızım, uzaklaş!

hiç olur mu?!

akıllanmam ben,

ders almam.

acıta acıta

kanata kanata 

öğrenirim.

geç kalmışlığın

çok geç farkına varmışlığın..

vazgeçer miyim?

pes etmeyi bilir miyim...?

.

.

bekler,

 dolanır ama

cumburlop atlarım en derinlerine kendimin

belki boğulurum

belki de 

gelir biri kurtarır.!?.....

belki de!