kendimin yollarına düşüyorum neredeyse her akşam. kısa ya da uzun olan yolculuklar.. oyalanıyorum çıkmaz sokaklarımda kendimin, bir avuç hüzne sığınıyorum. mesafeli geliyor her yolculuk sonrası bazı duygular. ya kendime alışıyorum ya da acıya.. hafiflemiş bir hisle dalıyorum uykuya.
3 yorum:
Her akşam sokaklarında dolaştığın bu şehir, şimdiye kadar yapmış olduğun tüm yolculukları o çıkmaz sokağa taşıyor. Bu sokak hapsedilmişlik duygularını ve arzularını biyolojik bedeninden yapılmış kafesinden çıkarıp, onları özgürleştirerek seni hafifletiyor.
teşekkürler hektor
Bi'şey değil:)
Yorum Gönder