yüzüme tutulan ayna: dolunay

ben hiç olmadığım kadar benim, gökyüzünün bu mevsiminde. insafsızca etkiliyor beni, beni kendine çekiyor. sarıyor ışığı ile sarıyor, sarıyor; ruhumu karıştırıyor, kışkırtıyor, hem çok masum hem de çok hırçın yapıyor.. ay dilinde fısıldıyor sözcükleri kulağıma usulca. elim, kolum, düşlerim, yüreğim bağlanıveriyor, soluksuz bakıyorum gökyüzüne. beceriksizce bir teslimiyet bu. yeryüzünde “bir tek ben varmışım” hissine dayanan, benlik duygumu yitirişim.. kaç kişi var ki benim bu ayini yaşayan her dolunayda? her dolunayda dizginlerin teslimiyeti..

yeni fark ettim ki, hiçbir erkeğin gözlerine dolunaya baktığım gibi bakmadım. küçük ve şımarık olduğu kadar bilge bir ay kızı edasıyla, saatlerce, tereddütsüz, gözlerimi hiç kaçırmadan, yüzüm aydınlanarak ve ayaklarım yerden kesilircesine...